zaman diyoruz, zaman bir ölünün altýn diþi gibi parlýyor eriyoruz tel tel hüzne ve gama küle veriyoruz ne varsa hayata dair cürümler, kabahatler arasýnda dökülüyoruz kupkuru bir dal gibi
oysa kim tutabilir þimdiyi eskiyi ? bir kürekle açtýk ve tükettik o yolu bir þey kalmadý o yýllardan artýk ve yalandý yangýnýmýz
anýlar eskidikçe, yaþlandýkça içinde bir aðaç görüntüsüyle birleþir ruhlar kýþ sularýnda rüzgarýn sesi odaya dolar sonu olmaz düþüþün gitgide beyazlaþan o dipsiz kuytuda
bu bir çýðlýk deðil , çarpýþma yahut kýrýlma fýr fýr dönüyor gözlerimizde çaresizlik iþte çam çýralarý da bitti çöküyor üstümüze yine gecenin karanlýðý
Sosyal Medyada Paylaşın:
buzul dünya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.