DÜŞ KIRIKLIĞIM

Gri bir sabaha uyanýyorum
Penceremde gri bir kuþ
Kuþlar göçerken bir hüzün vardýr hani
Sararmýþ yapraklar uçuþurken rüzgarda
Mevsim sonbahardýr
Unutulmuþ çiçek dolu dallarý baharýn
Yalnýzlýk pencerelerde þarký
Yarým kalmýþ sevinçlerin

Bu gün umutla yürüdüm yollarda
Ansýzýn çýksaydýn karþýma
Ellerini uzatsaydýn, gerçek olsaydý hayallerim
Ýþte geldim deseydin
Sonra sussaydý dallarda öten serçeler
Böylesine hüzün dolmazdý gecelerime
Tutsaðý olmazdým prangalý mahkumlarca
Sen gibi taþ duvarlara !

Ben zaten alýþamadým yokluðuna
Karlar dolu daðlar girdi aramýza
Saçaklardaki buzlar gibi þimdi yüreðin
Üzülme ; senin gidiþini yazacaðým þiirlere
Birde aðlatacaðým mýsra mýsra
Bilsen benden neler alýp götürdüðünü
Duyabiliyor musun çektiðim acýlarý ?

Þimdi acýlarýn en aðrýlý yerindeyim
Ýncittin mýsralarýmý, küstürdün imajlarý
Bense þiiri yaraladým
Þarkýlar vuruyordu en can alacak yerimden
Artýk düþünüpte maziyi
Elde deðil aðlamamak
Elde deðil, geriye dönüpte
Arayamamak yitirdiklerimi
Çünkü hep birlikte yaþamýþtýk biz bu maziyi
Eskisi gibi gülmüyor acýlar sarmýþ gözlerimi
Bil istiyorum
Bu aðýtlar istasyonumu sen kurdun

Günay Koçak

26. 10. 2024

Sosyal Medyada Paylaşın: