Koptum dalýmdan, usulca, Savruldum bilinmez bir boþluða. Düþüþümle birlikte bir soru düþtü zihnime: "Son mu bu, yoksa bir geçiþ mi?"
Rüzgar:
Benim fýsýldadýðým her yolculuk, Bir sýrrý taþýr içinde, Ey düþen yaprak, unutma, Her rüzgarýn vardýðý yer, Yeni bir baþlangýcýn habercisi. Seni sarýp sarmalarým, Savrulurken fark etmelisin: Bu bir son deðil, bir devinim.
Kar:
Üstünü örterim beyaz sessizliðimle, Dinlenirsin, uykunun derinliðinde. Zaman akar benimle, Ama soðukluðumun içinde bile Yeniden doðmanýn tohumu saklýdýr.
Yaprak:
Karanlýkta hissederim, Sessizlik çöker üzerime. Ama o sessizliðin içinde yankýlanan, Bir çaðrýdýr aslýnda. Uyurum, evet, Ama uykunun ötesinde bir uyanýþ var.
Güneþ:
Uzaklardan uzanýrým sana, Karanlýðýn göðsünü delerim. Kýþý parçalayan ýþýðýmda, Her þey yeniden can bulur.
Bahar:
Ey uyanan yaprak, Uykun bitti, dön vakti! Topraðýn derinlerinden fýþkýrýr hayat, Köklerine iþler yeniden, Ve seni eski dostuna, Aðacýna geri getiririm.
Yaprak:
Yeniden buldum yerimi, Sanki hiç gitmemiþ gibi. Her son, her dökülüþ, Bir doðumun tohumudur. Ve ben, her bahar Yeniden doðarým.
19.10.2024 23:45 Sezer Türemen
Sosyal Medyada Paylaşın:
s.turemen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.