çokçasý,
umudu bir kenara koyup,
yüzünü karanlýðýna dönsün
ve gitsin diye,
kimbilir onlarca yýldýr hiç iþimin düþmediði
tren garlarýndan bile yolculamýþlýðým var elbet
aþk denileni ama,
gerçek denen gözlerin altýndan baþlayýp
ve belki sabaha yalnýz da olsa uyanmamak olunca
_ ki korku asla ölüm deðil_
yazýyor insan iþte,
yazýyor bir mavi düþü yeniden canlandýrmak umuduyla
ve belki
sen ve benden baþlasýn diye yarýn
dünya...
/ bundan en güzel þarkýlarýmýzdan biri deðil mi
Lavinya.../
þiirle yara sarmýþlýðýmý bilirim
ve sonra kýyýsýna gömüldüðümü de elbet,
zaman denilenden doðru yaratamadýðýmdan
ama,
unutmayý da öðrenemedim ki ben
o trenlerin taþ duvarlara gömüldü sandýklarý
bedenden
fýþkýrmýþlýklarýmla...
kulaðým duyacak diye
_korkudan_
içimden ne çok þarkýlar söylüyorum, bilsen.
bilsen sen bile korkardýn
gözünün deðdiði her aynada kendini terk etmiþlikten.
adýn ve yurdunu gizle.
ki,
söbelenmeyesin
buncasý boþa geçmiþlikten sonra,
hayata...
çünkü!
adý ve yurdu ayný kaldýkça insan
_ öðrenmiþsindir_
yetmeyecektir
son istilacýya...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.