Son Perde

Yavaþça iniyor sahnenin ýþýklarý,
Zaman usulca akýyor, vakit sona eriyor.
Her nefes bir veda, her adým bir ayrýlýk,
Artýk yollar bitti, rüzgâr durdu, ben hazýrým...

Hayatýn sahnesinde son oyun oynandý,
Bir perde kapandý, geride sadece bir hüzün var.
Kimse bilmez, içimde kalan son sözü,
Her cümlem yarým kaldý, her heves soldu...

Adýmlarým yorgun, kalbim titrek bir yaprak,
Dalgalar gibi vuruyor içimde geçmiþin yankýsý,
Herkes gider bir gün, vedasýz, sessizce,
Ben de o yolcuyum, artýk gitme vakti...

Elveda demeye bile gerek kalmadý belki,
Her þey söylendi, her þey yaþandý yeterince,
Geride býrakýlan sadece bir gölge misali,
Anýlarda kaybolur adým, sessizce, belki;

Her gün bir anýydý, her gece bir sýr,
Ama þimdi yola çýkma vakti, son sahne bu,
Artýk vedalar boþ, artýk kalanlar sessiz,
Gökyüzü bile hüzünle bakýyor bu yolculuða...

Hayat bir anlýkmýþ, anladým sonunda,
Her þey geçici, her þey solgunmuþ aslýnda,
Þimdi giden ben oluyorum, yavaþça kayboluyorum,
Zaman doldu, artýk geri dönmek yok biliyorum...

Kimseyi incitmeden, kimseye söylemeden,
Bir gece gibi çekiliyorum sessizce hayattan.
Belki bir iz kalýr benden geriye, belki bir fýsýltý,
Ama ben çoktan yola çýktým, usulca, veda etmeden...

Perdeler kapandý, sahne boþ kaldý,
Bir rüzgâr esti, bir hikâye son buldu.
Vakit doldu, ben gidiyorum artýk,
Hayatýn son þarkýsý bitti, ben sessizce çekiliyorum...

Bahadýr Hataylý/20.10.2024/23.05/Sancaktepe/ÝST

Sosyal Medyada Paylaşın: