Hergün vurgun yedik biz bu hayattan,
Dalgýç hülyasýnda derine daldýk.
Zaten uzak duran kotradan, yattan,
Rüyamýzda dahi ilk biz atýldýk.
Kader mi, talih mi bilemediðim
Yollarýn üstünde çok çabaladýk.
Bir iz var yürekte silemediðim,
Encâmýný yalnýz O’na adadýk.
Hamd ile, þükürle hep dostluk kurduk,
Önde gittik, asla sapmadýk yoldan.
Düþman deðil, dosta arttan vurulduk,
Baðladýlar hem ayaktan, hem koldan.
Zaman geçti; nefes bitti, can kaldý,
Derya diplerinde güneþ gözlerim.
Bir uzun ömürden elde nem kaldý;
Kendime yetti mi bunca sözlerim?
Ben dedim; anlayýn iþ bu halimi,
Ektiklerim bilmem hangi bahçede?
Geçen gün artýrýr þu melâlimi,
Sözlerim cevapsýz kaldý lehçede...
30.11.2020
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.