aþk diye hüzün çalarken
zulamdaki her plak,
yemini tutmak olmazdý
göçebe gölgeliklerde sanki bahara inat
üþürken. ýssýzlanmýþ bu yürekle,
ben.
iðne baþý kadar korku bilmedim,
utandým ama, insandan, hep.
yalan söyledim. ki kazancým hiç olmadý
yaþam çarparken suratýma,
çýðlýk sevicilerden,
sert.
çokça susmak olduðundan
tank ve tel örgü dýþýnda kalmanýn yolu
bir zaman,
bende sustum. sonrasýnda her þeye...
nice gece penceremden süzüldü,
nicesinde,
ben.
her kadýn yoruldu
böylesi paranoyaya eþlik etmekten,
belki.
ve belki ben hepsini affettim
sýrf
bu yüzden...
/ düþlerimi satýyorum bazen, alýþtýramadýðým dan
sað gözümü,
her karanlýða.../
þimdi,
kirli sakallarýnda her þeyden yarým besleyen biri
olarak
kýymamalý insan diyorum.
aþklarda martýlar hala aç,
gömlek cebimde son þiir, hala
okunmamýþ dururken...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.