Düþtüm defalarca, Toprak beni çaðýrdý, Yine kalktým, ayaklarýmda yaralar, Çünkü yýkýlmak deðil, Ayaða kalkmakmýþ insanýn adý.
Kimi günler güldüm rüzgara karþý, Kimi günler acý, Sessizce içime sýzdý, Görünmez iplere baðladým, Ruhumun en derin yaralarýný.
Bir yol çizdim, Fýrtýnalarla dans ettim, Ýnadýna gülümseyerek, Hayata tutundum her anýnda, Düþse de yýldýzlar, ben ayakta kaldým.
Eðer bir gün düþersem yine, Ve karanlýk bastýrýrsa, Hatýrlat bana, içimdeki ateþi, Çünkü en karanlýk gece bile, O bir sabah içer kadehi.
Bekle Güneþ! Çünkü bir insanýn kalbine dokunduðum her an, Bir yýldýz gibi kayarým gökyüzünden, Ve her gün, Yaralarýmýzla dans ederiz hayata.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ruin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.