Yaralı Yarınlar

Kýrýlmadan, caný acýmaz insanýn,
Ya yarým kalan bir umut vardýr ufukta,
Ya da taþýnmasý zor bir yük, geçmiþin aðýrlýðýnda;

Bazen eksik bir gülüþ,
Bazen fazlasýyla aðýr bir hüzün,
Yüreðe dokunan sessiz bir rüzgâr gibi sürükler seni;

Geçmiþin gölgesi her adýmda büyür,
Gelecekse, hep elini uzatsan da bir türlü kavrayamadýðýn bir hayal olur,
Ve kalbin ne kadar hýzlý atarsa atsýn,
Bir yanýn hep durur, hep bekler, hep eksik kalýr;

Ne kadar ileri bakarsan bak,
Bir þey var geride kalan,
Kurtulmak istesen de, boynuna dolanýr anýlar;

Ýþte bu yüzden yanar insanýn caný,
Ne tam gidebilir, ne de kalabilir olduðu yerde,
Her adýmda biraz daha kýrýlýr içi,
Ve boþ elleriyle yürür, gittiði her yere;

Ama unutma,
Kýrýlan yerden ýþýk girer bazen,
Ve en zayýf anýnda,
Belki de en güçlü haline kavuþur insan....

Bahadýr Hataylý/118.10.2024/07.50/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: