Yolcu Yolunda Menzile Doğru

Bir an durup göðe baktým,
Mavi derinliklerde saklý ne çok sýr vardý,
Güneþin ilk ýþýðý topraðý ýsýtýrken,
Yürüdüðüm bu yol, bir anlam taþýr mýydý?

Her adýmda baþka bir yüz, baþka bir hayat,
Fakat kalbimde hep ayný soru yankýlanýrdý:
"Nereden geldim? Nereye gidiyorum?"
Bu sorularla baþ baþa kalýrdým her sabah;

Kendimi bulmak için çýktýðým bu uzun yolda,
Yitirdiklerim mi beni ben yaptý, yoksa kazandýklarým mý?
Bir yandan içimde yeþeren umutlar,
Bir yandan geride kalan anýlarýn aðýrlýðý;

Rüzgar fýsýldar kulaðýma,
"Sadece ileriye bak, ardýndaki gölgeleri unut"
Bilir misin, hayatta en zor olan,
Kendini geçmiþin prangalarýndan kurtarmaktýr;

Yol deðiþir, elbet deðiþir zamanla,
Ama varýþ noktam hep sabit kalýr kalbimde,
Bu yolculuk, yalnýzca ayak izlerinden ibaret deðil,
Bir iç yolculuktur; aradýðýn, belki de hep seninledir;

Bir aðaç kök salmýþtý derinlere,
Dal uçlarýnda bir umut, köklerinde geçmiþ,
O aðaç gibi dimdik durmalý,
Fakat rüzgarla eðilmesini bilmeliydim;

Ýçimde bir fýrtýna kopsa da bazen,
Dýþarýdan bakýldýðýnda dingin bir göl gibi görünmeliydim,
Çünkü bu yol, sabýr ve cesaret ister,
Kimi zaman gözyaþlarý, kimi zaman tebessümlerle dolu;

Güneþ doðar, güneþ batar,
Ama hep ayný umutla yürürüm,
Belki de yolun sonunda,
Kendimi yeniden bulacaðým o sessizliðe gömülürüm;

Bir Hatýranýn Gölgesinde

Ýlerledikçe anladým,
Geçmiþe duyulan özlem bazen bir zincir,
Bazen de bir kanat olurmuþ,
Uçmak mý, yoksa yere baðlý kalmak mý?
Ýkisi de bir seçimdi, ruhumda yankýlanan;

Bir nehir gibi akýp geçti hayat,
Ve ben, kýyýsýnda durup seyrettim bazen,
Ama ne zaman daldým o serin sulara,
Bir parça kendimden kaybettim,
Bir parça yeniden buldum;

Topraða bastýðým her adýmda,
Yeni çiçekler açtý içimde,
Kimi kýrýlgan, kimi güçlüydü,
Ama her biri hayatýn baþka bir dersiydi;

Bir bulut gölgesi geçti üzerimden,
Beni biraz serinletti, biraz hüzünlendirdi,
Ama bilirdim ki, bu gölgeler de geçiciydi,
Týpký hayat gibi, týpký bizler gibi;

Kendimi aradým uzak diyarlarda,
Daðlarýn ardýnda, denizlerin ötesinde,
Ama sonunda anladým ki,
En uzak yolculuk, insanýn kendine varýþýdýr;

Son Adýmýn Hikmeti

Ve yolun sonuna yaklaþtýðýmda,
Baktým ki ardýmda býraktýðým hiçbir iz kalmamýþ,
Ama ruhumda açan çiçekler solmamýþtý,
Her biri, yaþanmýþ bir anýn yankýsýydý,
Bir tebessüm, bir gözyaþý, bir dua…

Menzile varmak belki de bir yanýlsamaydý,
Çünkü asýl yolculuk hiç bitmezdi,
Her son, yeni bir baþlangýcýn perdesiydi,
Ve ben, o perdenin ardýndaki ýþýðý görmek için
Bir adým daha atmalýydým;

Göðe baktým son kez,
Güneþ batarken, yeni bir günün doðuþunu müjdeleyen,
Topraða baktým, içinde nice hikayeler barýndýran,
Suya baktým, akýp giden zamana þahitlik eden,
Ama geriye dönmedim;

Çünkü bilirdim ki,
Yolcu deðiþir, yol deðiþir,
Ama menzil hep ayný kalýrdý,
Ve menzile varan, geçmiþe deðil,
Yüreðine bakardý;

Bahadýr Hataylý/17.10.2024/17.10/Namazgah/ÝST


Sosyal Medyada Paylaşın: