YİTİK SEVDALARIN BEKÇİLERİ

Varlýðýnda içimizi titretenler için heba ettik bir ömürü
Yokluðumuzda içi yanlarý görmezden gelerek...

Ayný yerde bize bir þey olsa, haberi olmayacak insanlar için harcadýk tüm emeðimizi

Veresiye harcarken sevgimizi
Üstü kalsýn dedik üstelik

Üstü de kaldý
Üstümüz de kaldý, eðreti döþeklerde...

Her sabah bir kâbusa soyunduk bile isteye
Ondan büyüttük üstümüze ateþ salan ejderleri...

Sevilmeye layýk görmedik kendimizi
Hem kimse bunu öðretmedi ki bize!

Öfke, irin aktý annelerimizin memelileri
Ona da kimse bunu öðretmedi...

Önce kadýnlýðýmýzdan utandýrýldýk
Sonra gerek kalmadý çok bir þeye de...

Ýzledi onu eril egemenliði...
Yenilerek ta ana rahminde...

Baþka evlerin ýþýðýna dalarak kapattýk gözlerimizi uykuya...

Kemiklerimizden önce
Onurumuz kýrýldý
Varlýðýmýz yok sayýldý

Belki de, ne çok süslemiþtik bilmediðimiz hayallerin kentini

Geç kaldýk kendimizi bilmeye
Geç kaldýk kendimizi sevmeye

Suskunluðumuz ondandýr
Sancýlarýmýz ondan

Ondan, gece üç beþ nöbetleri..

Volta atarken içimizde
Yitik sevdalarýn bekçileri...

Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın: