HUU

Duygularýmýzýn da hissedilmeye ihtiyacý var!

En korkulanýnýn bile!

Anlaþýlmaya ve kabullenilmeye

Zira duygunun ve empatinin intiharý çaðýnda

Ýnsanoðlundan bunlar sinsice alýndýðý için dünya bu halde deðil mi?

Tüm dünya savaþlarý aslýnda içsel/kiþisel savaþlar yüzünde meydana gelmiyor mu?

Hayat biz korkularýmýzdan kaçtýðýmýz, yüzleþmekten, hissetmekten dahi korktuðumuz için daha korkunç bir vaziyette üzerimize çullanmýyor mu?!?

Bastýrýlmýþ her duygu sonradan bir canavar gibi içimizi hunharca kemiriyor mu?

Uzlaþmak gerek...
Kabullenmek gerek ...

Sevgi ve anlayýþla ait olduðu zamanda yaþanýp, olay ve anýlarýyla geçmiþe teslim edip yola devam etmek gerek...

Yoksa bir ceset gibi bedeni, vahþi bir hayvan gibi ruhu sürüklemekten baþka bir þey geçmeyecek elimize dünya denilen þu sanal alemde...

Sonra ’biz olduk’ diyene kadar yeniden bürünüp ete kemiðe, tekrar tekrar ayný iþkence...

Oysa ruh özgürlük ister
Her an beden denilen þu kafesten azad olmak ister.
Onunla sýnýrlandýrýlmaktan haya eder...
Acý çeker...

Ve aslýnda Ýnsan olmak demek
Tüm bunlardan ziyade
Kendi kendinin efendisi olabilen, tek canlý demek...

Özlem SABA
Sosyal Medyada Paylaşın: