Her dalda bir sarý yaprak üþürken,
Her yüreðe bir yalnýzlýk düþerken,
Ölüm kaçýnýlmaz, geç yahut erken;
Hayat dediðimiz, gel-git bir nefes;
Örer sensizliðe bir çelik kafes...
Islýk bir yalnýzlýk kalýr koyakta,
Ýster yalnýzlýkta, kalabalýkta,
Sevdalý yürekler ölür ayakta;
Bir kuru ad kalýr, soluk bir beniz,
Dalgasý kýrýlmýþ yorgun bir deniz.
Yüzü asýlýrken çaresizliðin,
Ýðdiþ edilirken tüm erkekliðin
Kar eylemez daðlar gibi dikliðin;
Bir karanfil gibi, bükülür boynun,
Bakarsýn ki, sonu gelmiþ oyunun.
Boþlukta savrulur, artýk son sözün,
Her gün týrmandýðýn, yokuþun, düzün,
Yüklenirsin acýsýný öksüzün;
Bir dað çöker tam göðsünün üstüne,
Dilin özlem duyar anne sütüne.
Özlemi diyarýn, sitemi yarýn,
Bozulur bir anda bütün ayarýn,
Altýnda kalýrsýn her yaðan karýn!
Sarý yapraklarca üþür gözlerin,
Dudak kývrýmýnda ince kederin...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.