Kafkayı boynuna asan adam

Düþünsene diyene kadar beklediðimi sanman ne kadar hoþ
Ýstasyondan ayrýlan yolda
ellerin cebinde tedirgin ve de biraz sýkýlarak
Gözlerinde ayrýlýklar birikmiþ perdeli bir kederle
Düþünsene dedin
Döndüm sað omzumun üzerinden bakýp
Aslýnda geçmiþten sýyrýlarak
Peki dediðin gibi olsun
Düþündüm bir kez daha
Son olamayacak kadar hevesle
Onca yolu
Yaðmurun göz kapaklarýna yaðdýðýný söyleyen yalnýzlýðý dost edinmiþ
Aþký veremli bir adamýn ruhunu yad etmek icin gelmistin
Öpülesi bir gayret

Düþündüm ki
Araftaydý
ýslak taþlarýn arasýný þemsiyesinin ucuyla eþeleyen
Ve bunu yaparken
Kelimeleri býçak gibi kalbine saplayan adam
Yalnýzlýðýný sorgulamaktan bitap düþmüþ
Dünyanýn gördüðü yerlerinden usanmýþ
Umarsýz bir hasta...
Arafýný seviyordu en cok
Orada baþkalaþmak
Çaðrýlmak
Devleþmek
Ve ölümsüzlüðe ermek...
Otuz sekizinde sevmeye adanmýþ
Münzevi bir kabusun lahitinde
Akýl sandýðý kilitli bir ruha tapýnýrken
Kýrkýnda ölmek miydi uyanýþ
Kendinden sonra kopacak vaveylaya
sitem etmenin bilgeligi belki de


Düþündüm elbet
Sorularý vardý her kimsenin
Yanýtlarýndan korkarak
Mevsim güzün sonu
Tam vaktidir yolculuðun
Son çaðrý sýrtýna gecirdiðin

Milenanýn ayak izlerini mi yitirmis sessizligin paltosu
Prag istasyonuna bulutlardan bir mektup astým
Düþünsene...



Sosyal Medyada Paylaşın: