"Yaz günü, -aptal ýslatana- yakalanmak gibiydi aþk. Herþeyin en berrak göründüðü halde bile kördü gözlerim, ve ben öyle güvenmiþtim ki, sana, kolunda uçurumun kenarýna geldiðimi fark edemedim. Ta ki atla diyene kadar... Sen bilmiyordun belki, Oysa uçmayý öðrenmiþtim ben, bir deðil, bin kere atlardým her uçurumdan, yeter ki sevseydin... Aþka kandým, aþka yandým, aþka kanatlanmýþtým. Ta ki gözlerimde ki, samimiyet bandajýný çýkarana kadar. Sen ihtiyaç olarak görüyordun beni, bense seni, kalan ömrüm gibi... Ödüm bin defa, beni getirdiðin uçurumdan atlayarak. Her seferinde bekledim, severmisin diye. Ben öldüm, sen bekledin öylece. Ve artýk bende, yeniden doðuþlarýn rahmine býraktým seni, bir daha dönmemecesine. -aptal ýslatana- yakalanmýþtým yaz günü oysa... Güneþim yükseldi, ýsýttý, yine yeniden, ve ben kurtuldum, senden... __þairþizofren__ (sahibini arayan gölge)
Sosyal Medyada Paylaşın:
şairşizofren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.