ARTIK

Sanmayýn ben, mutlu biriyim.
Þu yüzüm hüzünlü, gülmüyor artýk.
Anlayýn ne divane, nede deliyim.
Hayattan dersimi, almýþým artýk.

Saðýmda dertler, solum çileler.
Sýzlýyor dermansýz içte yaralar.
Sýðmýyorum dar geliyor buralar.
Kendi kendime, yük oldum artýk.


Çiçekler zamansýz, boynunu bükmüþ.
Bülbüller feryatta, gülüne küsmüþ.
Dertlerse sýra sýra, boyumu aþmýþ.
Çekilmez bu dünya, býkmýþým artýk.

Mehtapta yýldýzlar, baþka parlýyor.
Ýçimde arzular bak, bir bir ölüyor.
Ayaklar rotasýz, bir meçhule gidiyor.
Ben bende deðilim, bitmiþim artýk.

Kalmadý’ ki artýk, baharým yazým.
Mazi yüreðimde, onmaz bir sýzým.
Hasretim sevgiye, yanýyor özüm.
Ölmeden þu dünyada, ölmüþüm artýk.

Yoruyor beni artýk hayaller düþler.
Akýyor hesapsýz, gözümden yaþlar.
Yastýk oldu bana, sokakta taþlar.
Geçmiþi aklýmdan, silmiþim artýk.




Muhlis SÜNBÜLCÜ.

Sosyal Medyada Paylaşın: