Suskun
Sesim var ama sustuðumdan,
Sözlerim var ama duyulmadýðýndan,
Haykýrsam da sessizdir çýðlýklarým,
Duyulmuyor kalbimin yankýsý,
Beni yutuyor, karanlýk yalnýzlýklarým.
Sakladýðým bir dil var içimde,
Anlatýlmayan hikâyeler, gizli cümleler,
Hangi söze sýðar bu boþluk?
Hangi insan dokunur kalbime?
Kim görür içimdeki kýrýk dökük aynalarý?
Kim anlar daðýlmýþ ruhumun yankýsýný?
Ben, kelimelerle deðil de,
Gözlerimle anlatýrým aslýnda,
Bir bakýþýmda milyonlarca anlam,
Bir susuþumda binlerce yara var.
Ama anlamaz kimse, hiç bakmaz ki derine,
Görmez ki içimdeki karanlýk serabý.
Ne sevdamý taþýyacak bir omuz bulurum,
Ne de hayalimi paylaþacak bir düþ.
Yalnýzca ben varým, kendi ýssýzlýðýmda,
Herkes benden uzak, ben de onlardan.
Kendimi ifade edememek deðil bu,
Beni anlayacak insaný bulamayýþým,
Bir kayboluþ, bir arayýþýn yitik anlamý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.