Biz ne umduk, ne buluyoruz.

Kitabý, gazeteyi ve kursun kalemlerini maziye gömüyoruz.
Çamaþýr serer gibi, yaþadýklarýmýzý sergiliyoruz.
Neyimiz var, neyimiz yok ortalýða serpiyoruz.
Kurduðumuz hayalleri yaþýyor sanýyoruz.

Vahþeti göz önüne seriyoruz.
Ýyi; güzel olan her þeyi siliyoruz.
Suç bende deðil, sende diyoruz.
Biz benliðimizi siliyoruz.

Türlü türlü oyunlara teslim oluyoruz.
Kurguyu ilgi alanýmýza sokuyoruz.
Keyif vermese de þiddete meyilliyiz.
Ýki söz, iki kelamla düzeltemiyoruz.

Dur, nereye gidiyoruz diyemiyoruz.
Ev yemeklerini yol üstü lokantalarda arýyoruz.
Sonra da ciyak ciyak baðýrýyoruz.
Biz ne umduk, ne buluyoruz.

Günü yorumlamaktan kendimize zaman ayýramýyoruz.
En mutlu olduðumuz anda kötü haberle sarsýlýyoruz.
Sonuç hüsran; alkýþ yerine gözyaþlarýmýzý siliyoruz.
Unuttuk yazýlanlarý, anlatýlanlarý; sadece günü yaþýyoruz.
Sosyal Medyada Paylaşın: