aðacý ormana mý býrakmak ormaný aðaca mý özgür düþünmeli insanlar
düþünceler gidip gelsinler nefes nefese þu günler kurþun výzýltýlarý ýslýk çalýyorlar benzemiyorlar hiçbir sese cephe çok mazlum çok zulüm çok devreden pi sayýsý gibi abartýlar yýl be yýl palazlanan servetler sanki ölüme zorunlu bir çaðrýsý gibi yoksulun ne yazýk ne yazýk taþlarda patlayan mermi çekirdekleri
para çok para bitmez kimilerinde harcayýn bre alýn terinden düþmedikçe yere namussuz can düþmanlarýnýn burnu kör almazlar sasý kan kokusunu cephane altýnda puþt gülümsemeler çapraz kuþak sýcak kardeþlerin bile gözü dönmüþ birbirine kin sarartmýþ suratlarý diþler kirli keskin
sol göðüste bir aðrý düþünenin düþüncelerinde insan olan anlar mý demeli ne demeli ne dememeli nice ki insanlýðýn dölü ister sað ister ölü yurt edinmiþse bilmem hangi kýtadaki hangi memleketi hangi kaçkýnýysa hangi bir yerinde evrenin deli mi yok her devirde kullanacak cebiri
ve erkeði ve kadýný aklýn yittiði yeri belleyip bulmak anlamak gerek denir dinlemek gerek birbirini kaç binlerce yýlýn düþünürleri
12 ekim 2008 Denizli
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet necip özmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.