bilmediðimi açýkça söylediðim
her lisandan sýnav yapýp,
yok diyorlar,
yok !
sonra günleri hayra
beni þer’e sayýyorlar.
en çok o anlarda iþte
dünya felaket kokup,
yeþeren ne bilmeden ben,
solduruyorlar.
kötürüm aþklara dualar
ne yapsýn.
ama inanýyorlar.
aþk dediðin biraz mevsim oysa,
geride hatýrlanacak bir þey
býrakmýyorlar...
ki;
ben de günahkarým
çekip gitmelerden sýcak tren raylarýna.
ve hatta þahitlikleri bile vardýr
minibüs duraklarýndan
hava limanlarýna, yalnýzlýklarýn...
benli evin
ne çok evde çaðrýþým olup,
geceye döndüðünü düþünebiliyorum oysa
ama,
ayný o evler benim baþýma yýkýlmaya çalýþýlýyor
pembe panjurlarýnda beþ kuruþluk sevda payým
olmasa bile.
aslýnda,
güzel þehirlerin
eli böðründekileri
derin kuyularýnda
hep kötü serüvenlerinin
acýlarýna yorup birilerini
söveceklerine,
sýcak sandýklarý dudaklarýnda
öpüþ payýný hissettire bilseler
o dediklerine,
dünya kurtulur mu bilmem
ben ve ben gibi
serseri dediklerinden...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.