Köklerim Derindir

Mazimizin derinliklerinden süzülen bir ses var,
Ne üç balta, ne de bin zulüm, ayýramaz bizi o köklerden,
Çünkü o kökler, topraðýn baðrýna sýkýca sarýlmýþ,
Dal kýrýlýr, gövde devrilir,
Ama öz, hep ayný yerde kalýr,
Yeniden filizlenir,
Yeniden doðar,
Yeniden yükselir bu çorak zamanlardan;

Ben, iþte bu köklerin yankýsýyým,
Yalnýzlýðýn koynunda büyümüþ bir fidan,
Her kýrýldýðýmda, her devrildiðimde,
Ýçimde sakladýðým o derin inançla yeniden dikildim;
Yalnýzlýk, benim dostum;
Kalabalýklar ise hep bir serap,
Bir yanýlsama,
O seraba kapýlanlar,
Kendini kaybedenlerdir,
Ben ise kendi gölgemle savaþýp, kendimi bulanlardaným;

Çölün ortasýnda bir vaha gibi yeþeririm,
Kavrulan ruhlara su olur,
Umut sererim kurak gönüllere;
Kimse bilmez, kimse görmez,
Ama ben varým,
O köklerden aldýðým güçle,
Sessizce yükselirim,
Bir sabah ansýzýn filiz veririm;

Dalý kýrýlmýþ aðaç misali,
Yeniden yeþerir her yara,
Çünkü özüm saðlam,
Çünkü köklerim derin,
Mazimdeki hatýralar,
Her bir dalýma can verir;
Kýrýldýkça, döküldükçe,
Daha da güçlenir ruhum,
Her savruluþta biraz daha derinleþirim;

Gönlümdeki fýrtýnalar,
O sessizliðin içindeki çýðlýklar,
Her biri beni yoðurdu,
Beni ben yaptý;
Zamanýn rüzgarý esip geçti,
Ama ben hep ayný kaldým,
Hep o köklerin güveninde,
Hep o derin inancýn gölgesinde;

Beni anlatan her þiirde,
Bir iz var maziden,
Bir nefes var o derin köklerden;
Her kelimede biraz daha büyürüm,
Her mýsrada biraz daha derinleþirim;
Ve bilirim,
Dalým kýrýlýr, gövdem devrilir,
Ama ben hep köklerimde var olurum;

Yalnýzlýðýn kahramanýyým,
Sessizliðin yankýsýyým.
Beni anlatan her dize,
Bir vahanýn suyu gibi akar,
Bir ruhun kurak topraklarýna,
Bir umut serer her gece,
Ve bilirim,
Mazimdeki kökler ne kadar derinse,
O kadar güçlü filizlenirim yeniden;

Bahadýr Hataylý/05.10.22024/21.30/Sancaktepe/ÝST







Sosyal Medyada Paylaşın: