AFORİZMA

Çatlak seslerin yoðurduðu



cümleler kazdým varlýðýma.


Beynimin sivri uçlarýný oyan

sorularýmý,


düþmesin diye kollarýmla sýmsýký sardým.


Tek ayak üstünde saða sola sallanarak


tuttum.


Ve


hafýzama hapsettiðim

bir karmaþa geldi aklýma.


Kýrýk aynalarýn,

parçalanmýþ yansýmalarý gibi.


Önce kirlettiðimiz evrenin


buruþan aðzýndan salyalar döküldü

bir bir.


Sonra

unutulan sorularýn

coðrafyasýnda batan duygularým.

Onlarda
tozlarýn zerresi gibi

savruldu her yere.



Gökyüzünün

karanlýk örtüsü altýnda,

gecenin göz hapsinden sýyrýlmadan

gördüm bu sancýyý.


Bu sancýyý,

incitilen yýldýzlarýn aðzýndan bizzat duydum.


Kalbimden kanayarak akan bir ýrmaða

býraktým.



Elleri çözülen bir esaret gibi hýzlý hýzlý

kývrýmlarla akýp gitti.


Sanki dünyanýn dünyanýn sonuna koþuyormuþ gibi.


Ýlk duraðý,


güneþin istemeden sonsuza dek

ýsýttýðý deniz.

Son duraðý,

herkesi anlamsýzca içine çeken

okyanus.


Bu enginlik,

ruhumun aforizmasýnda

yankýlanan sonsuzluk.

Ve artýk


kýyýda duran bir deniz kabuðu gibiyim,

o enginliðin sessiz yankýlarýyla doluyum.

Gözlerimin çeperine saplanan aðrýyý


kucakladýðýmdan beri

yýllarýn aðýrlýðýný taþýyan bir çýnar gibiyim

bilinmezliðin kýrbaçladýðý.

Þiir:Resul Bayraktar
02:102024
13:46
Sosyal Medyada Paylaşın: