Kalmadý sensiz mavi ve yeþilin tadý
Kar beyazlandý daðlar, vadiler boyandý hüzün sarýsýna
Ardýnda ne çiçekler saldý kokularýný ne de kapýldý yapraklar rüzgârlara
Uzadýkça kan kýzýlý bakýþlar, yosun baðladý kirpikler
Sevdiðim; sensiz yüzüm hatlarýný þekillendirdi günler, aylar ve de yýllar...
Sakladý gün ýþýðýný kýrmýzý perdeler
Gözlerinden yansýdý ay ýþýðý
Yanacak yeri de kalmadý kalbimin
Sensiz zuhur etti göz nurumda gam ve keder
Sürur yaným; atýldý sensiz yüreðim gayya kuyularýna...
Her köþe baþýnda çalýyor sessizlik þarkýsý
Coþtu yalnýzlýk her dakika her an her lahza
Fýsýldadýkça seni göðe, topraða nasýr topladý dil, dudak, el ve ayak
Direnemedi sensiz ne ben ne de çocuklar
Sevdiðim; zemheri kýþlarda ümit aramakmýþ sevda’n…
Yama tutmuyor gönül yarasý, hüsranlýk baki
Zabýt altýna alýnmýyor hasret, güz hercai
Sevda kalbe þifa imiþ, ruha zehir
Ses etme soldu sensiz tebessümlerim, hüznün kâfi
Sol yaným; kýrma kalbimi bilemedim vuslatýn yalan olduðunu...
Dost Kalemlerden
(Gia.)
Hüzün kokuyor dað taþ toprak
Sarý bir nehirde usulca akarken anýlar
Ben kendime çok uzaklarda bir yabancý
Tanýmaz olmuþ sesim sesimi, ellerim ellerimi
Her þey senin içinde ey insan, suçlama mevsimleri...
20240924
0015
Güz güllerine karlar yaðdý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.