"Yanlýþ anlaþýlmalarýn, uçurumumdan paraþütsüz, atlamak gibiydi, seninle muhabbetimiz... Ne sen ittin tam anlamýyla, nede ben kýyýnda gezmekten vaz geçtim. Annesinin elinde, dondýrmacý tezgahýna yalanan çocuk gibi hissettim kendimi çok zaman. Ne ulaþabildim, nede istem aðlamasýndan, geride kaldým. Hep bir adým önünde, ve hep bir adým gerin de kaldým. Neydi, beni sana yaklaþtýrýrken uzaklaþtýran. Ben mi anlayamadým, sen mi anlatamadýn, veya tam tersi... Oysa masumca bir çocuk gibi, pembe panjurlu ev inþa etmiþtim sana da. Ellerinle yýktýðýný fark edemedin mi? Þimdi ne bir gülüþün, nede güzel bir anýn, varsa - yoksa beynim de dönüp duran, hep o son bakýþýn... __þairþizofren__ (sahibini arayan gölge)
Sosyal Medyada Paylaşın:
şairşizofren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.