Gece, tenimde bir yük gibi, Düþlerimin arasýndan sessizce geçti. Her yýldýz birer yaraydý aslýnda, Görürsün gökyüzüne dikilmiþ dikiþlerin izlerini. Bir parça eksikti, ama ne? Kayýp bir anýnýn peþinden sürüklenir gibi, Zaman, ellerimde buharlaþtý.
Bir kadýn vardý orada, Sonsuzluðun kenarýnda duruyordu, Ruhunu rüzgâra baðýþlamýþ, Küller gibi savruluyordu karanlýklara. Belki de hiç var olmamýþtý, Ama gözlerimden bir parça çalmýþtý. Yok oldukça kaybolmuþ bir hayal gibi. Zamanýn aðýrlýðý içimde sýzlýyordu.
Bir an, sessiz bir çýðlýk yankýlandý, Zaman kýrýldý, paramparça oldu. Düþlerin peþinde bir varoluþ, Boþlukta yankýlanan sesler, Bir hiçliðin içinde dans eden anýlar.
"Kimim ben?" diye sordu kadýn, Yanýtlarý küllerin arasýnda aradý, Ama bulduðu sadece sessizlikti, Çünkü kaybolmuþtu ruhumda, Ya da hiç var olmamýþtý bu hayatta.
Belki de yaþam, Bir illüzyondu, Ve biz, geçmiþin izleriyle yüklü, Gölgelerin içinde kaybolmuþ siluetlerdik.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.