Bazen, bir sandal devrilir içimde, kýyýsýz bir denizde sürüklenip gider. Ne bir ses, ne bir iz býrakýr ardýnda, yalnýzca suyun soðuk teni ürpertir beni.
Bir zamanlar umutla düþlerdim, her þey maviye çalan bir gökyüzüydü sanki. þimdi her þey siyahýmsý gri, aðýr, karanlýk bir düþ gibi.
Sokaklar sessiz, adýmlarým yankýsýz, konuþsam duyar mý kimse? Her aðzýmý açtýðýmda, Harf harf unuturum bir kelimeyi. Unuturum bir hayatý an be an. Biri var mý hatýrlayan, Yoksa sadece ben miyim bu kadar unutkan olan?
Belki, Bir bulut olurum sonra, daðýlýrým göðün en tenha köþelerine, kimse görmez, kimse bilmez. Yaðmur olup yaðsam, Kimse ýslanmaz belki de.
Düþler bir çöküþle baþlar, derine hep daha derine iner. Ben, kendi uçurumumda yankýlanýrým, ve hiç kimse ama hiç kimseye duyurmadan, duyuramadan, sessiz sedasýz düþerim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.