Bitmeyen Pişmanlıklar

Aþkýmý, sevdamý bir rüzgâr gibi savurdum,
Kalbimi, dipsiz kuyuya vurdum.
Bir tek seni aradým her soluðumda,
Fakat kendi ellerimle hayalimi kuruttum.
Sözlerim yanký bulmaz, sesin gelmez uzakta,
Kalbimdeki özlem ateþi hâlâ sýmsýcak da.
Bir dokunsan, yeniden açar küllenen yara,
Ama bilirim, dönüþü yok artýk virane bahçede.
Gözlerinde kaybolduðum aný hep hatýrladým,
Geçmiþin gölgesinde ne de çok yanýldým.
Sevdaný kendimden esirgeyen yine ben oldum,
Kendimi piþmanlýkla dolu bir yalnýzlýkta buldum.
Keþke bir adým daha atsaydým o vakit,
Yalnýzlýk bu denli yakmazdý içimi her vakit.
Sana yazýlan þiirler kaldý elimde,
Birde aþkýn en derininde kaybolan o saf niyet.
Gönül bahçesi kurumuþ, doldurmuþ dökülen yaprak,
Her piþmanlýk içimde bir yara, her yara kalbime tuzak.
Yine de sevdaný saklarým içimde sessizce, uyutarak
Aþkýnla ve piþmanlýklarýmla yaþlanýyorum, elimde d

Sosyal Medyada Paylaşın: