Söylesene Neyi Başardık Biz

Özgürlük rüzgarýnda savrulan yapraklar gibi,
Sorguluyoruz kendimizi, ayakta mý, yoksa bir rüyada mý?
Taht kuralý mý insanlýk, bu sonsuz sahnede?
Neyi baþardýk, insan olmayý mý?

Taht kuralý mý hayatta?
Yaþamýn hüzünlü tiyatrosunda,
Kimi zaman kalpte bir kýrýlma, kimi zaman bir aydýnlýk arayýþ.
Bize býrakýlan bu öyküde,
Karanlýk gece ve umutlu gündüz arasýnda bir mücadele.

Ölümün soðuk kollarýnda titrerken ruhumuz,
Gözyaþlarý, sevgi ve nefret,
Her biri birer test mi?
Yoksa insanlýðýn özünü yansýtmakta birer ayna mý?

Bazen bir çocuk gülüþünde,
Bazen bir yaþlý gözyaþýnda buluruz kendimizi,
Peki ya biz, bu labirentte neyi baþardýk?
Ýnsan olmak mý, yoksa sadece var olmak mý?

Sonsuz yýldýzlar arasýnda kaybolmuþ bir ýþýk mý,
Yoksa varoluþun anlamýný arayan bir yürek mi?
Ýçimizdeki kýyamet ve cennet,
Kimi zaman bizi insanlýða yakýnlaþtýran bir köprü mü?

Evet, belki insan olmanýn tanýmýný ararken,
Baþarýlarýmýz ve hatalarýmýz birer adým,
Birer iz býrakýr tarihin tozlu sayfalarýnda.
Sonuçta neyi baþardýk, insan olmayý mý?

Belki de sorunun cevabý, arayýþýn kendisidir.
Her adýmda biraz daha insan olmak,
Her acýda, her sevinçte,
Kendimize yaklaþtýðýmýzý hissetmek.
Belki de baþarýmýz, bu yolculukta attýðýmýz her adýmda,
Ve insan olmanýn tarifinde bulduðumuz özde gizlidir.
Sosyal Medyada Paylaşın: