NARİN

NARÝN

Daha sekiz yaþýnda, bir çocuk uzaklarda,
Yüzünde hep tebessüm, mutluluk bakýþlarda.
Öylesine Narin ki, öylede yakýn cana,
Sanki tanýyor gibi, bir his verir insana.

Nereden bilecekti, son günü olduðunu,
Ayrýlýp dostlarýndan, tuttu evin yolunu.
Bir þeyler oluyordu, görmemesi gereken,
Kararý verilmiþti, bir anlam veremezken.

Ay ortadan yarýlýr, daðlar oynar yerinden,
Yýldýzlar ýþýk saçmaz, isyanda en derinden.
Güneþ doðmak istemez, üstüne karanlýðýn,
Zalimler sebebidir, evrendeki çýðlýðýn.

Yok olur küçük Narin, her yerde iz aranýr,
Millet artýk seferber, köþe bucak taranýr.
Diller doðru söylemez, yalan ardý ardýna,
Vicdansýzlýk çöküyor, köyün her tarafýna.

Bir ihbar üzerine, bedeni bulunuyor,
Su kenarýna konulmuþ, üstünde taþ duruyor.
Çuval açýldýðý an, yürekler dayanamaz,
Yaþ dökülür gözlerden, dil susar konuþamaz.

Tabutta Narin deðil, insanlýk yatýyordu,
Baþlar öne eðilmiþ, ona bakamýyordu.
Bu büyük acýlarý, yaþatanlar yok olsun,
Cehennem ateþleri, ruhlarýný kavursun.


Hami TURAN
12.09.2024 ANKARA


Sosyal Medyada Paylaşın: