Çocuk ev

Yalnýzlýðýn içinden süzül de gel çocuk ev
gözyaþýmý sil dinmeyen acýlarýmý sev

Yýkmýþlar duyduðumda bir kötü oldu içim
dedim ki kendime þu dünya ne biçim

Merdivenlerinden indim çýktým koþarak
aðlýyor þimdi kalbim mazideki halime bakarak

Duvarýna çizdiðim resim hatýralara gömüldü
sýmsýcak damlalar yanaklarýma süzüldü

Ýþte þurasý annemle babamýn þurasý bizimdi
karlarýn üstünde yok olan minik ayak izimdi

Ýlkbahar gelince aðaçlar birer gelin olurdu
bülbüller sabahlara kadar öter dururdu

Gül kokularý sarýp sarmalardý dört bir yaný
hanýmeli beyaz zambak annem gibi kokardý

Yalnýzlýðýmý kucakla baðrýna bas beni
rüyalarýmý pembeye boya býrakma ellerimi

Annem babam ve dört kardeþ
cennetteydik sanki meleklere eþ

Ýçimde yaþýyorsun hâlâ capcanlý ve ayakta
bekliyor gibiyim okula yetiþmek için durakta...




Gülhan Çeliktaþ



Sosyal Medyada Paylaşın: