Bizim bir köpeğimiz vardı
Bizim bir köpeðimiz vardý adý da Çomar’dý
her þeyi yerdi ekmek yemek suyu yoðurt süt
dosttu arkadaþtý bize neþe katardý neþemize
komþu dövdü yaraladý bilemedik onu kaybettik
Bizim bir köpeðimiz vardý ýsýrmazdý korkutmazdý
gözleri tatlý bakardý can yoldaþýmýzdý can parçamýzdý
onun bir adý vardý köpek demezdi komþular kimsecikler
bilirdik ki akþam olunca babamýn gelmesini kapýda bekler
Hatýrasý kaldý bir de kafasýndan ayrýlmýþ bedeni toprakta
bir köpeði yavru iken bakýp büyütmeyen bilir mi sevgisini
korkar çekinir hele bir de görünce aç býrakýlaný öfkelendirileni
mümkün görünmüyor bu þartlarda bilebilmek onun deðerini
Köpekleri uyutmasýnlar rehabilite etsinler isterim gönülden
kimbilir neden ve niçin sakince yaþarken bu hiddet neden
insandan korkarým hiçbiþeyden korkmadýðým kadar ben
saldýrganlaþtýran insanlar pek çok kez þahit oldum yaþarken
Bizim bir köpeðimiz vardý onu bir insan öldürdü döve döve
insan mý vahþi köpek mi diye sormayýn gözlerim gördü
köpeðimiz gidince evimizin neþesi umudu yok oldu birden
sanki bir daha bahar gelmedi bahçemize çiçekler soldu hemen
O bizim için ne ifade ediyordu anlatamam nasýl olsa boþverin
lütfen sokakta yatýveren hayvancýklara su verin yemek verin
inanýn her kötülüðün ardýnda bir insanýn parmaðý var muhakkak
lakin her þeyi bilen ve gören ve çözümleyecek olan mutlak hak!...
Gülhan Çeliktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülhan Çeliktaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.