Gecenin yarýsý, þehir uykusuz. Ýçimde yüz yýlýn yorgunluðu var sanki. Kaldýrýmlar konuþur, çýnlar betonlar, Boþlukta süzülen sesler, yitirir anlamýný. Kelimeler, kýrýk cam parçalarý gibi keskin, Dilime dolanýr cümleler. Zamanýn içinde bir rüzgar gibi savrulurum, Karanlýkta yankýlanýr içsel sesim.
Bu þehir mi, yoksa bir düþ mü buharlaþan? Caddelerde kaybolmuþ yüzler, Birbirine çarpar ve isimleri unutulmuþ. Hayatýn bir dönemecinde, anýlarýn küflü kokusu, Bir yanda pas tutmuþ hayaller, Öte yanda paslanmaz yalnýzlýklar.
Kelimeler boðulur, anlamlarýn çamurunda. Düþler, birer harf kýrýntýsý olur, Anlamlar kayar avuçlarýmdan, Kaybolur boþluðun karanlýk derinliðinde. Bir sokak lambasý titrer, Gölgeler büyür, þekilsiz ve suskun. Bir yel esintisiyle savrulan kaðýt parçalarý gibidir, Nereye gittiðini bilmeden yönünü arayanlar.
Gözlerim kapalý, içimde bir fýrtýna, Bir avuç sessizlikle yankýlanýr evren, Yitip gider bütün suretler, Ardýnda sadece bulanýk bir iz býrakýr. Bu þiir mi, yoksa bir kaçýþ mý? Sorular asýlý kalýr, cevapsýz ve aðýr.
Bu sorularýn cevabý yok, Cevapsýz kalmakta, bir varoluþ biçimi. Bir köprü altýnda yatan hayaletler, Dilin sýnýrlarýnda yürür, Aðýr adýmlarla, belki de son kez.
Göðün gri örtüsü altýnda, Yankýlar fýsýldar unuttuðum isimleri. Ýþaretler kaybolur, pusula þaþar. Yollar, iç içe geçmiþ bir labirenttir. Bir çýkýþ yok, belki de çýkýþ diye bir þey yok. Bu boþluðun ortasýnda, Seslerin birbirine karýþtýðý bir hiçlikte, Kaybolmak, belki de bulunmanýn ta kendisidir.
Ve iþte burada, harflerin çatlaklarýndan süzülen, Bir baþka þiir, baþlar yeniden. Bitimsiz bir döngüde, hiç var olmamýþ gibi.
Bu döngüde, her þey baþa döner, Sonsuz bir daire çizer kelimeler. Düþler yeniden yeþerir, Kuru dallardan filizlenir umut. Ama umut da, týpký kelimeler gibi Kýrýlgan ve kaygandýr avuçta. Bir rüyanýn sýnýrýnda, Belirsizliðin içinden sýzar gerçek.
Kýrýk saatlerde zaman donar, Gölgeler uzar, uzar da kaybolur. Geriye ne kalýr ki? Bir avuç toz, bir yudum nefes. Ve sonra yine, Baþlar her þey, Baþa dönerek, belirsizliðin içinde Daha önce hiç var olmamýþ gibi.
Bu þiir mi, yoksa bir çýðlýk mý? Yoksa sadece sessizliðin yankýsý mý? Cevaplar yine yok, sadece sorular var. .. Sonsuzluk bir yankýdýr. Evrenin boþluðunda kaybolan....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.