sen varken olduðum yerde
gelip çattý eþref saatim
yine cinlerim geçiyor önümden
boþlukta
gözle görünmeyen, ama göze görünen...
bir gölge oyunu sanki ýþýklý yüzün
öylesine zorki silebilmek seni
hayalet kuklasý gibi beynimde
güdülenmiþsin güdülerime...
en çok da gülümseyiþin yoruyor beni
tek baþýma izlediðim
sessiz bir film þeridinde
alt yazý düþercesine akýyor dizelerin...
bin anka savrulsa da küllerimden
bir gülün öyküsü baþlýyor
her gün doðarken yeniden
seni izliyorum sonsuz bekleyiþle
zaman sürecinde ben...
-II-
bir, iki, üç derken, dördüncü yýl iþte
doldu bile üzünçlerle
ilkyazdý geldiðinde, gittin yaz ortasý
güz baþladý bitimsiz...
her nedense birden
yorgunluðumu düþledim
belki aðrýyan belim
bitmek bilmeyen yollarda
hep seninle geçtiðim
kaç kýþ geçmiþ,
hiç bir þey deðiþmemiþ
özlem dolu yüreðim
zamana türkülemiþ seni...
her saniye sen yaratarak yeniden
katlanmak geçen yýllara
ellerin elime deðmeden elim
kaybolup giden elâ gözlerin...
dile kolay deðil mi; hep seni gözledim
an bile gitmedin gözlerimin önünden
seninle dolu geçen yýllar
hasretin dört mevsim...
buðdaylarla ekilir
güllerle koklanýr
kirazlarla tatlanýr
elmalarla öpülürsün
güz gelir, servilerden
yaprak yaprak dökülürsün...
bir baþkasý deðil, karlar örter beni
yangýnlarýn üþütür
sen kesilir tenim; beni sen öldürürsün...
Þaban AKTAÞ
11.09.1998 - 17.10.1998