sesinde incecik ayrýlýk kalan, her gün biraz daha eksilen; yaprak gözlü bir kadýn sonbahar giyiniyor.
eskiyen yaþý bedeninde yaprak, yaprak dökülürken içini usul, usul kemiren depreþen bir acý sonbaharýn içine iþleyen, kadýnýn nefesinin serinliði tabiatý sarartan
tozlu taþra yollarýnda ölgün, ölgün sallanan, üstünde bir sevda’ nýn izini taþýyan; yalnýz ve gizemli bir kadýn ruhunun kýlcal damarlarýna kadar dolu sevdiði adam sürgün treninde
bir dizenin boðucu gölgesinde, soðuk bir güneþ gibi parlayan kendi haline terk edilen ýssýz bir kadýn kalbinin kapýsýný aþka mühürleyip kapatmýþ.
Damar Orhan Özgül Sosyal Medyada Paylaşın:
DamarOrhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.