Davacýyým Herkese demet demet mutluluk daðýtýrken Bana ufacýk bir tebessümü, hep yarýnlardan dilendiren Gülüþlerime ambargo koymuþ yarýnlarýmý Hüzünlere bulamýþ dünlerden davacýyým...
Küçük bir çocuktu yüreðim oysa Ufacýk þeylerin arasýna gizliydi mutluluðu Aðlarken Dudak büzüþlerimin Hýçkýrýðýnda beklerdi gülüþleri Koluma silerken gözyaþýmý Kurusun diye Kuru bir gülüþeydi hevesim Kursaðýnda býraktý tebessümlerimi dünlerim Davacýyým davacý
En fakir yaným olmuþtu Gözyaþlarýmýn zenginliðinde mutluluk Bir gülmek istesem on aðlatýr Ne hal bilir ne hatýr Saatlere bölüp acýyý Yara olur Kabuk tutmadan kanatýr Yarýnlara serpiþtirip acýsýný Kanatýr acýtýr acýtýr Davacýyým davacý dünlerden
Göz deðil göz yaþý deðmiþ Ayarken hüznü giyinen günlerime Saðanak olup yaðmamýþ Yapýþmýþ hüzünler kara bulut olup paçasýndan yarýnlarýn Günlerim ölürken yarýnlara Ben yine davacýyým dünlerimden davacý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Pektaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.