Gecenin ortasýnda kendime baktým. Bir ayna, kýrýlmakla yorgun. Çatlaklar arasýndan sýzan bir gölgeydim sadece. Yüzüm yoktu, sesim ise bir yankýdan ibaretti, ayaklarým ise, topraðý olmayan bir yoldaydý.
Yabancýyým bu þehre. Her dokunuþta biraz daha daðýlýyorum. Parçalarým rüzgara karýþýyor, bir hiçlik fýrtýnasýnda. Beni tutan ne? Sahi, bu ip kimin ellerinde? Kendi ellerimle mi attým bu düðümleri?
Yaþam belki de öðretilmiþ bir masaldý. Rüyalarýmda tekrar ettiðim yalanlardan biri. Göðsümde büyüyen bir isyan sessizce uyuyor sabahýn soðuk yataðýnda.
Boþluða baktým, boþluk bana baktý. Ýkimiz de birbirimize anlam yüklemeye çalýþtýk. Ama sözcükler çoktan unuttuðumuz bir dildeydi. Belki de hiç yoktuk.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Natuba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.