Hayatýn güneþi
Bazen çok geç doðar insana
Üþür küçük yüreði
Babasýný tanýmadan..
Küçüktüm,
Bilmezdim varlýðý ve yokluðu
Ömrün en meþakkatli yanýnda
Düþüncesiz kalýrdým
Okullarý dýþardan seyrederdim
Harfler nasýldý
Ne þekilde kelimeler oluþtururdu
Cümleler nasýl kurulurdu
Tebeþir tozlu kara tahta önünde
Çýðlýðýma hibe ettim çelimsiz bedenimin
Mevsimleri yitik yýllarý
Her yüzün baba kimliðini aradým
Arafta kalan düþünce ikbalimi
Bakar dururdum virane olmuþ pencerelerde
Oyuncaðým olmadan
Oynayan yaþýtlarýmý
Kese kaðýtlarýyla çocuklarýna
Þeker getiren babalarý
Geceyi karþýlayan sönük ýþýklarda
Devasa gölgeme bakardým uzun uzadýya
Dilimin baðýný kesen en keskin
Jilet kesiði cümlelerimi kaybederdim
Aðlayan gözbebeklerimde
Utancýný yitirmiþ aynalara bakamazdým
Yaraya boyanmýþ yüzümün coðrafyasýný
Ýçimin en derin gürültüsüyle neye uðradýðýný þaþýrýrdý karanlýk
Zifir,
Sancý
Ve yitik umudum..
Tüm harflerini öperdim annemin adýnýn
Soyadýmý bilmeden ne çok öksüz
Ne çok yetimmiþim