’’Caddeler komada, aðaçlar sarhoþ
Kaybettim, gören yok çocukluðumu
Ölüm alev alev, ellerim bomboþ
Ýsterim, veren yok çocukluðumu’’
A. Karakoç
Ne güzel bir ülkeydi çocukluðumuz
tek devlet baþkaný ben
biz çocukken her þey o meþhur renkte
toz pembe mi diyorlardý ne...
Yanaklarýmýz bile
kan kýrmýzý
rüyalarýmýz ise masmavi
bazen de yemyeþildi...
Biz çocuktuk
ve bir gün çok acýktýk
Ýsmail’in annesi
Fatma Teyze doyurdu hepimizi
salçalý ekmekler ile...
Bisiklete binerdik sokaklarda
minyatür kale gazozuna maç yapardýk
kazansak bile
dayanamaz arkadaþlarýmýza da verirdik
vatan sevgisi ile yürürdük dimdik...
Aðaçta kalan kedi mi var
Ömer hemen çýkar indirir aþaðýya...
Severdik birbirimizi
karþýlýk beklemeden biz çocuktuk
ne zamanki büyüdük
aradýk durduk giden seneleri
birde o soðuk gecelerde masal anlatan nineleri...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.