İçimden geldim...

loþ bir sandýðýn
sessizliðinde minval halim
nemsiz, rutubetsiz acýyým
aðustos’ta kül yaðýyor topraðýma,
tatsýz, nadassýz ve tuzsuzum....

uzun soluklarýn tutuþtuðu saatlerde
harlanmýþ miraj ateþinde göðüs kafesim
rengim ki kýzýlca bir kýyamet
zaman üzerimde ateþten gömlek
kim sürdü yüreðime bu felaketi
kim yaktý bu çýrayý can damarýma

dedim insan, insan dedim
dedi ki,
insan hiç ateþte yakar mý nefesini ???
yaktý, kül etti dedim


harflerin,
silüetlerin adsýz, anlamsýz
bakýþlarý altýnda seðirirken dünya
yakan bir cümleyi tekmeliyor kalbim

saðýr bir duvara baðýrýrken tüm renkler,
darbelenemiyorken hafýzasýna devrimler
deliyor topraðý zarýndan, baðrýndan tuvalim

enkaz olan acýlarýn, sancýlarýn
yaþlarýný ötekileþtirse de zihnim
yine, yeniden düþüyor,
üþüyor peþime yangýn yüreðim

omzuma
tüneyen güneþin ölüm merasiminde
dal, dal aðýr yaþamý s/öðütüyor ellerim
buðulu bulutlara gözlerimi ferinden asýp
dayýyorum keþmekeþliðinde, keþkeleri
sürüngenliðinde bir eþiðin basamaðýna

kim,
kim kapattý ince bir topraðýn tenini
ay’ýn gamzesiz yüzüne bilmiyorum
ardý sýra, tutuþan acýlar gönderiyorum
ardý boþ zamana gelecekten gelemeyen

araf
bir yýldýzdýr koynumda tutuþan sancý
adresi, adressiz yalým bu fer-i feciri
tadý kan kývamýnda bir dua’ya mimleyip
gecenin perçemine besmelesiz çekiyorum

iþte o vakit,
tam da o vakit ustalaþýyor
acýya tebessüm etme sanatým

veeee
oldum olasý var olan,
soludukça soldum solasý
hiç olamayan dumansýz gerçeðin
prangalanan k/özünü ilikleyip külüne
yutkunduðum an’da, tam da o anda
“ahh insan çok ateþe atýyorsun kendini”
der içimden, içime geliþim, sesleniþim

veeee
yere, göðe yemin olsun ki,
bu deryadan çölü ben yaratmadým
der.. der ve gider..
sus’una, sus giydiren çýplaklýðýna
her yangýn damlasýnda ter, ter üþümem...

~°~
~°~
~°~
Sosyal Medyada Paylaşın: