Veda...

Ölüm gibi sancýlarýn dilinde uykularým
Ayýktým oysa,
Kalp gözüme mührü vurmadým ki
Hem diri, hem de ölümlüydüm zamanýmda


Sen bilemezsin benzi sararan mevsimleri
Oysa, ne çok biçtim hasat öncesi sessizliði
Yaþým kadar boy verdim bir baþaðýn filizinde
Dudaklarý çatlamýþ topraða eðilip su serptim
Yüzüne yerleþen kuraklýða inat
gölgemi sürdüm, serinlettim tenini


Hýzmasý baðrýnda tüten daðdým, dað
Dalýnda yedi karanfil kokan c/andý özüm
Kavlimde yoðrulmuþ heybetli bulutlar ki
Zamanýmda kýrlangýçlar göçerdi koynuma


Öyle ki,
Mevsimi göç olanýn yönü olurdu rüzgarým
Kâh mavi, kâh sarý
bazen de saðanaða dönerdim yüzümü


Puslu tenimi ýslatýp,
açardým kuþaðýmýn renklerini
Ýþte o vakit kýzgýn toprak yumuþar,
açardý düðmelerini


O an,
Tam da o an sýcacýk þiir kokardý göðsüm,
kokardý Annem gibi
Gülüþümdeki çiçekler ah çiçekler
yüzünde açardý demet, demet Annemin


Bir fýrça darbesi ile büyüdü,
büyütüldü zamanýmda ki düþler...

~°~
~°~
~°~

























Sosyal Medyada Paylaşın: