MENEKŞELER BOYUN BÜKÜYOR PENCEREMDE

Sen gideli dinmedi yaðmurlarý penceremin
Sensiz doðmadý güneþ sabahýma bir daha.
Mevsimler kýþmýydý, baharmýydý
Unuttum ...
Ufkuma açýlan ; sabahmýydý , akþammýydý
Bilemedim
Güneþ o gün son defa öptü daðlarý
Bildiðim bir þarký vardý
Þimdi unuttum ...
***
Bulutlar yaðmurunu kirpiklerime yükledi
Bu serinlik dökülür mü bilmem
Yüreðimdeki yanardað közüne ?
Dindirir mi sensizlik acýlarýný yüreðimden.
Aradýðým bir þey var ; þimdi gecem gündüzüme karýþtý
Sen yoksun ;
Yalan bu mutluluk öyküsü ...
***
Penceremde menekþeler boyun büküyor
Sisler kaplamýþ karlý yollarý
Sana gelmeye yol bulamýyorum.
Sen gelmiyorsun diye
Bahar da yerini
Býraktý Sonbahar’a
Gecenin karanlýðý, sýrýl sýklam yokluðun
Islak gecelerimin kim versin hesabýný ?
***
Þimdi ben ; her þeyin en mutsuzunu yaþýyorum
Böyle yapayalnýz, akþam gibi kimsesiz.
Issýz kuyular gibiyim
Güneþi siyah bir tül içinde götürdüler ...
Þimdi sessiz aðlar yapraklar
Þimdi gözlerimde bir çift kor !
Her kes musmutlu evlerinde ...
Zýndanlardan öte tüm evrenim gel !!!
Gözlerimde akþam oldu...
GÜNEÞ !.. Doðarmýsýn ?..


Günay Koçak

19. 08. 2024

Sosyal Medyada Paylaşın: