BİZ BÖYLE DEĞİLDİK

Ne hayallerimiz vardý seninle,
biz böyle deðildik.
Gökyüzünde kaybolan yýldýzlar gibiydik,
parlayan ve birlikte ýþýldayan.
Aþkla dolu bir gelecek,
umut dolu günler hayal ederdik.
Ama zaman, o güzelim hayalleri
paramparça etti, yýkýp geçti.

Birlikte kurduðumuz dünyalar,
gözlerimizin önünde yavaþ yavaþ eridi.
Her an, her saniye,
biraz daha uzaklaþtýk hayallerimizden.
Oysa biz, geleceði ellerimizde taþýrdýk,
her sabahý umutla karþýlardýk.
Ama ne oldu, nasýl kayboldu o ýþýk,
söyle, hangi rüzgar savurdu bizi bu kadar uzaða?

Ne hayallerimiz vardý seninle,
biz böyle deðildik.
Hangi sözcük, hangi bakýþ,
bizi bu kadar kýrýlgan yaptý?
Neden koruyamadýk içimizdeki masum sevgiyi?
Zaman mýydý tek suçlu, yoksa biz mi
yavaþça kaybolduk bu dipsiz kuyuda?

Geriye kalan sadece anýlar,
hatýralarýn arasýna sýkýþmýþ birer gölge.
Þimdi, birbirimize baktýðýmýzda,
yüzümüzde eskimiþ hayallerin izleri var.
Ama içimizde bir yerlerde,
belki de hâlâ ayný umut,
ayný hayaller var, sessizce bekleyen.
Ne hayallerimiz vardý seninle,
biz böyle deðildik.

UMUTHAN NEJAT HOCA
Sosyal Medyada Paylaşın: