Hilaf yok,
Haþa !
Ýnanmayan tülek kuþlara sorsun.
Duyuyorum yere inene dek seslerini
Bilhassa da beyaz tüylerin...
Hani, bir kuþ gözünü kýrpsa,
Onu da duyuyorum,
Ah...Bir rüzgarý var ki o kirpiklerin,
O rüzgarýn da mest eden bir sesi...
Bir de hazan yapraklarý...
Daldan koparken deðil, süzülürken havada;
Öyle bir süzülüþü var ki ýslýkla
Kulaðýmý kapatsam -sesini görüyorum-
Ama asýl beni rahatsýz eden
Söylen(e)meyen sözlerinkisi...
Allah düþmanýma vermesin iþitmeyi bu sesi.
Sanki ucu arþa deðen bir çelik merdivenin baþýndan aþaðýya,
Binlerce demir bilye dökmüþler...
Düþtükçe yankýlý,
Yankýlandýkça çýnlatan,
Çýnladýkça yaklaþan,
Yaklaþtýkça baþa saran,
O sesler ki sanki delirtmeye and içmiþler...
Dengi Naz
Ýstanbul/ 23.5.2024