Düþün. Bir zaman dilimi ki, saatlerin yutkunamadýðý anlarda; Boþlukta asýlý kalmýþ, hiçliðin içinde kalmýþsýn. Bir sesin, yankýsýz düþüþüyle bölünür rüyan, Bir hatýranýn içindeki tuhaf parazitler gibi.
Gece, gökyüzünden düþen siyah kar taneleri gibi. Sessizlikte eriyen, eski bir rüyanýn sayýklamasý sanki. Unutulmuþ kelimeler parçalarken dilini, Yaþarsýn; Eksik harflerin gölgesinde kaybolmuþluk hissini.
Iþýðýn kýrýldýðý yerden sýzarken, bir hiçlik damlasý, Bir daðýn zirvesinde sessizce erir kar tanesi; Ve gölge, bir aynanýn ardýnda sýkýþmýþ, Bir göz kýrpýþýnýn içine hapsedilmiþ sonsuzluk gibi.
Sessizliðin kýrýk yüzünde yansýyan, Bir aynanýn içine kazýnmýþ sayýlar, Zaman dediðin, Sýfýrýn ardýnda kaybolmuþ bir fýsýltý, zamanýn içindeki unutulmuþ bir yanký, Bir hayalin ortasýnda ince bir çizgi gibi, belli belirsiz .
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.