Şiirlerimde Başlık Kullanmıyorum

Son günlerde,
Üzerimde bir duygusallýk var anne,
Neler gelmiyor ki aklýma,
Mutsuz çocukluðum,
Umutsuz gençliðim,
Karamsar geçen okul yýllarým ve,
Gurbete giderken sana belli etmeden aðladýðým o günler,
Tutamýyorum kendimi anne,
Yazarken bile doluyor gözlerim,
Aslýnda neden aðladýðýmý da bilmiyorum ya,
Neyse,
Sanýrým özlemlerim aðýr gelmeye baþladý,
Düþünüyorum da,
Ne çok özlemim varmýþ benim,
Yamalý pantolonum,
Altý delik kara lastiðim,
Her sabah su içmeye götürdüðüm,
Yeni buzaðýlamýþ Aynagül’üm,
Beyaz benekli kara feriðim,
Daha filizken,
Birgün meyve verir umuduyla suladýðým,
Armut aðacým,
Ihlamur kokulu saf duygularým,
Köy hayatým,
Ýlkokul yýllarým benim,
Kara önlüðüm,
Beyaz yakalýðým,
Ve kendimden büyük Bond çantam,
Ne de saftýk o yýllarda anne,
Çocuk saflýðý iþte,
Her sabah erken kalkýp okul yolunu tutardýk,
Okul çoook uzaktaydý,
Ve yokuþtu yollarý,
Hatýrlar mýsýn anne,
Ablamla beni her sabah,
Yolcu taþýna kadar getirip býrakýrdýn,
Ve arkamýzdan okula varana kadar bakardýn,
Gözlerinle korurdun bizi anne,
Gözlerinle,
Çantamýza koyduðun sýcak ekmek kokusu hâlâ burnumda,
Yanýnda ceviz içi,
Az da kokulu peynir,
Öðlen yemeðimizdi bizim,
Ne de lezzetliydi ama,
Nasýl da iþtahlý yerdik,
Acýktým anne,
Sana,
Babama acýktým,
Çilesi bitmez yollarýma,
Gaz lambasýnda okuduðum Türkçe kitabýma,
Zor yýllarýma acýktým anne,
Buðday baþaklarý arasýnda dolaþan kargalara,
Yumurtalarýmýzý çalmaya çalýþan saksaðanlara,
Ve Komuz’un,
Ve Karabaþ’ýn havlamalarýna acýktým,
Þimdi büyüdüm anne,
Eþek kadar oldum,
Okudum,
Çocukken gittiðim okullara,
Þimdi öðretmen olarak gidiyorum,
Öðrencilerim var benim ufak tefek,
Çok tatlýlar ama,
Hele içlerinde biri var ki,
Ayný ben,
Yani çocukluðum,
Sessiz,
Ýçine kapanýk,
Sorarsan konuþur,
Sormazsan öylece oturur,
Neyse anne,
Þimdi köyümden çoook uzaktayým,
Büyükþehir diyorlar buraya,
Evet büyük ama,
Bizim köyden büyük deðil anne,
Sýðamýyorum içine,
Burda tahta evler de yok,
Gövdesinden sakýz topladýðým,
Çam aðaçlarým,
Oyunlar oynadýðým meþe palamutlarým,
Dallarýna salýncak kurduðum,
Dut aðacým da yok,
Ýnsanlar çok ama,
Ýnsanlýk yok anne, insanlýk yok,
Yalnýzým anne,
’’Yalnýzlýðýmýn özlemek gibi bir anlamý var’’ demiþ ya þair,
Ýþte ondan anne,
Ýþte ondan...

Alper BAHÇECÝ
Sosyal Medyada Paylaşın: