MEZAR BAŞINDA

Ýstasyon caddesinde attýðý adýmlara yenik düþüyordu adam
Adeta her attýðý adým onu geriye götürüyordu
Raylardan geçmekte olan trenin sesi
Attýðý çýðlýklara karýþýyordu
Ýnsanlar, sessiz vedalarýn çýðlýklarýný içine atardý
Ama o, öyle yapmadý
Sevdiðinin gidiþine sessiz kalamazdý
Çünkü bu gidiþin dönüþü yoktu
Avazý çýktýðýnca baðýrdý
Çok geçmeden aðzýyla birlikte yüreði de kurumuþtu
Bu arada aklýndan korkunç bir düþünce geçti
Kendini trenin altýna atýp çektiði acýlara son vermek istedi
Ama yapmadý
Etrafýndaki meraklý gölgeler gözünde büyürken mahzundu
Ýçinde büyük bir piþmanlýk vardý
Vücuduna da bir tireme gelmiþti
Artýk hiçbir þey eskisi gibi olmayacaktý
Yeni bir hayata
Yeni bir yaþama baþlamak kendisi için çok zordu
Çünkü kendisini, kara kaderinin
Çaresizliðine mahkûm etmiþti
Alnýna yazýlan bu kara kaderi de mecburen yaþayacaktý
Çok geçmeden ayaklarý, kendisini mezarlýða götürdü
Geldiði mezarlýkta umutsuz ve karamsardý
Hem bedenen hem de ruhen tarifsiz acýlar çekiyordu
Dünyaya artýk yük olduðunu düþünüyordu
Ýçinde de zerre kadar yaþama arzusu kalmamýþtý
Elleriyle, sevdiðinin mezar topraðýndan bir avuç aldý
Burnuna götürüp kokladý
Sonra da sevdiðiyle konuþmaya baþladý
Toprakta sen gibi kokuyor
Hava da soðuk, üþüyor musun?
Hem sen karanlýktan korkardýn
Yerin altýnda, karanlýklar içerisinde nasýl yatýyorsun?
Kara gözlüm, gece oldu gün bitti
Geriye senden acý bir gülüþ kaldý
Bir de kalbimde açtýðýn yara
Bu öyle bir yaradýr ki ilacý da yoktur
Ýlaç sendin, sen olmadan bu yara nasýl kapanacak?
Âþýklar, sevdalarý için yaþarlarmýþ
Sen gittin, ben de artýk fazla yaþamam
Zaten içimdeki dert
Her geçen gün beni, için için kemirip bitiriyor
Güzel ölmedin, acý çekerek öldün be!
O caný nasýl verdin ha!
Söyle hadi, nasýl verdin?
Oysa ne kadar da kolay söylediler
Ölüyor, öldü diye
Bilmiyorlardý ki seninle birlikte benim de öldüðümü
Allah’ým onu benden ne diye aldýn?
Sevdiðin kullarý erken alýrmýþsýn, derler
Sevdiðimi, benden daha mý çok sevdin?

Sosyal Medyada Paylaşın: