Bakýnýz, gri ve solgun bir örtüdür bu þiirim. Her akþamüstü, gözlerimde bir hüzün belirir. Ve þimdiki çocuklara acýrým, Benim yaþadýklarýmý hiç görmedikleri için.
Gidiniz, þiirlerde kanayan acýlarý durdurunuz. Yalnýzlýða bulanmýþ gözlerim, Yüreðim daðlar gibi üþürken, Eriyen bir kar gibidir düþlerim. Ve mor bir kalemim var, Yazýnýz, artýk ne yazýlabilirse mor bir kalemle.
Nerede çocukluðumun gökkuþaðý? Þimdilerde yedi renk deðil sanki. Zaten ne yaðmurlar yaðmur, ne bulutlar eskisi gibi. Lafýný bile etmiyorum uçurtmalarýn.
Özlem doludur benim þiirlerim, Kanatlarý kýrýk, denize hasret martýlar gibi. O yüzden, Okuyunuz siz baþka þiirleri. Ama siz de anlatýn çocuklara, görmedikleri güzellikleri.
Gidiniz ve denizkýzlarýna anlatýnýz, Mavinin hala umut olduðunu, Ama bunun hýzla unutulduðunu. Fakat asla vazgeçmeyiniz. Ýnanýnýz bir gün muhakkak, Gökkuþaðýnýn renkleri geri dönecek. Ve ben çocuklara acýmayý býrakacaðým o gün.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.