BANA İSTANBUL GİBİ BAKMA
Bana Ýstanbul gibi bakma yalvarýrým!..
Zaten baþým dumanlý,
Dizlerim dermansýz,
Kalbim yarým.
Göz göze gelmek istemem bu günaha boyalý þehirle.
Müjgandýr kader yoldaþým.
…ve kapandýðýnda perde olur buðulu gözlerime.
Bir de sen süzme beni hazin hazin…
Böyle bakacaksan aynalarda kalsýn izin…
O nadide Sultan Ahmet Câmi’si
Aþka kanat çýrpan kuþlarýn mutluluk ifadesi…
Benimse kucaðýmda koskoca bir Marmara.
…ve içinde umutlarýmý hapseden bir Kýz Kulesi…
Bana Ýstanbul gibi bakma n’ olur!..
Sýradan acýlarý tatmadým bu sancýlý þehirde.
Eminönü’nden bir hýþýmla geçti en güzel yarýnlarým.
Sanki yetmiþ kere üstüme devrildi Yedikule!..
Ýnadýna körüklendi efkârým.
Sitemim sana deðil aslýnda...
Tam tersine hazýrým
Can vermeye serin kollarýnda...
Merhametinin ayarý bozulmuþ Ýstanbul gibi;
Ruhuma ruhuma saplama o kýzgýn hançeri.
Bana Ýstanbul gibi bakma...
N’ olur gözlerinde baþka bir þehri gezdir bana!..
Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.