Papatyam! Artýk öyle yorgunum ki Kýrýlgan küskünüm bu hayata Ne yapsam ne etsem bilmiyorum Soruyorum þimdi sana Niye ben böyle acýlar içindeyim? Sen neredesin, niye yoksun? Neden bu ýstýrabý yalnýz çekiyorum? Yaþadýklarým reva mýdýr bana? Acýlarým, sýzýlarým varken sen orada Kendi yaþantýnda mutlu musun? Söyle mutlu musun? Ben aðlarken yüreðim sýzlarken Bu hayata tutunmaya çalýþýrken Lanet olsun isyaným var benim bu hayata Küfredip gidesim var Yorgun düþtü bu beden artýk Yýkýlýyorum git gide Ýþte uzandýðým her dal kökünden kýrýldý Artýk ne bir dal kaldý tutunacak, ne de bir umut Her þeyi yaktýklarý gibi umutlarýmý da söndürdüler Yorgunum be dostlar yorgunum Yorgunum artýk Papatyam, yorgun!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erkan Atlıhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.