GİTSİN!

Papatyam!
Bu tene kýyarken sen
Ben daðýlmamak için titremekten
Tutundum bir parçayý aldým
Ayaklarýmýn altýnda sesini duymadým þeytanýn
Ve bir an sadece bir an üzüldü kalbim
Yaþlarýnýn kýrmýzýya dönüþtürüp
Damarlarýmdan bütün canýma akarken derinden derine
Bir yere varmaya çalýþan
Tenine aldýrmadan, sarmadan, kýrmadan
Yýkmadan ve dökmeden sarýldým
Canýmýn canýna yoksulluk ayrýlýktýr
Artýk sevmediðim dertler
Benim elimde sana dair zenginliktir
Ýkilik sayýsý ne fark eder tümü
Sevdalýk kusursuz naif ve seçkin
Ayný zamanda masum bir miniðin
Sarýlmýþým yüreðine
Gitsin kim giderse, varsýn cehenneme isteyen
Olsun ateþle, þeytanla seviþmek isteyen
Bana ne, küfre bile deðmeyecek
Kahbelerin gözlerindeki fer söndü çoktan
Yokla var ettiðim çölde
O papatyalarýn yapraklarýna aþýðým ben
Donuk, uzun ve çið bir gülümseme gördüm
Ve nefret ettim ama yine de
Yýldýzlardan saçlarýna düþen bir alev de ben vereyim istedim
Bu ýþýklarý nur sayan sevgili!
Aptal aptalýn sevdasýndan ne anlar?
Boyun eðmenin kadar kutsal olduðunu ne bilir?
Sevdiðinin gözlerindeki ýþýltýlara
Gökyüzünde geceleri asýlan parlaklýklarla çerçeveyi aþan
Resimlerin yer aldýðý her mekân
Ben ise hiç düþünmedim hayatýn karelerinden çýkmayý
Çalýþýrken yandý parmaklarým, canlarým
Düþünmedim, acýmadan da attým
Yalandan âþýk olanlara, cehennemidir yürek
Gitsin kime isterse, gitsin orada yansýn!


Sosyal Medyada Paylaşın: